W ramach artykułu przeanalizowano wyzwania związane ze świadczeniem usług zaufania przez banki w realiach otwartej bankowości i przeobrażeń zachodzących na rynku finansowym w wyniku dynamicznego rozwoju innowacji finansowych. Wskazano przykładowe usługi zaufania, jakie bank może obecnie świadczyć, a także określono ich znaczenie dla innych uczestników rynku.

Od wielu lat cyfryzacja jest dominującą tendencją w sektorze usług finansowych. Tendencja ta obejmuje wszelkie aspekty świadczenia rozmaitych usług klientom korporacyjnym oraz detalicznym. Nie omija również zabezpieczeń wierzytelności ustanawianych na rzecz instytucji finansowych.

Pod pojęciem reverse solicitation rozumie się sytuację, w której klient zwraca się do instytucji finansowej z innego państwa w celu skorzystania z jej usług, mimo że instytucja ta nie oferuje ich w państwie macierzystym klienta. Instytucje finansowe coraz częściej powołują się na taki model świadczenia usług w związku z rozwojem Internetu i technologii komunikacyjnych, które umożliwiają klientowi samodzielne dotarcie do oferty produktowej przedsiębiorców pochodzących z innych państw (bez ponoszenia wysokich nakładów, których wymagałaby np. osobista wizyta w placówce tej instytucji).

Celem artykułu jest podzielenie się spostrzeżeniami, które ujawniają się po pierwszych latach obowiązywania przepisów nakładających na dostawców usług płatniczych (dalej: „dostawcy”) obowiązek stosowania procedur uwierzytelniania, w tym silnego uwierzytelniania użytkownika (dalej: „SCA”).

Postęp technologiczny w zakresie usług płatniczych przyspiesza, zmieniają się rynkowe trendy stosowania dotychczasowych rozwiązań, a także pojawiają się zupełnie nowe usługi. Z założenia więc regulacja usług płatniczych miała i powinna być „neutralna technologicznie”, tak aby wprowadzone instytucje i zasady świadczenia usług mogły być stosowane w dłuższym okresie, pomimo dynamicznych zmian. Jednym z fundamentów neutralności technologicznej jest odpowiednie formułowanie definicji podstawowych pojęć – w taki sposób, aby wskazywały one na konstrukcyjne elementy danego pojęcia oraz pozwoliły realizować cel jego wprowadzenia, pomimo zmieniającego się otoczenia rynkowego.

Celem artykułu jest zbadanie, w jakim stopniu obowiązujące regulacje umożliwiają pełną cyfryzację procesu udzielania kredytu konsumenckiego, a gdzie pojawiają się bariery i ryzyka. Analiza uwzględnia także perspektywę projektowanej drugiej dyrektywy w sprawie kredytów konsumenckich.