Wskaźnik referencyjny WIBOR

Monitor Prawa Bankowego 2023/11 Listopad

Stanowisko Urzędu KNF z 26 lipca 2023 r.

Stanowisko UKNF dot. zagadnień prawnych i ekonomicznych związanych z umowami o kredyt hipoteczny w walucie polskiej, w których stosowany jest wskaźnik referencyjny stopy procentowej WIBOR

1. Uwagi wstępne

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z 21.07.2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym[1] do zadań Komisji Nadzoru Finansowego należy podejmowanie działań edukacyjnych i informacyjnych w zakresie funkcjonowania rynku finansowego, jego zagrożeń oraz podmiotów na nim funkcjonujących w celu ochrony uzasadnionych interesów uczestników rynku finansowego. Stanowisko to zostało przygotowane w związku z wypowiedziami pojawiającymi się w przestrzeni publicznej, w których podważa się wiarygodność i legalność wskaźnika referencyjnego stopy procentowej WIBOR. Stanowisko może zostać wykorzystane w postępowaniach sądowych i wówczas można traktować je jako opinię amicus curiae.

2. Oprocentowanie kredytów hipotecznych a wskaźnik referencyjny

Definicja umowy kredytu została sformułowana w art. 69 ustawy z 29.08.1997 r. – Prawo bankowe (dalej: „ustawa Prawo bankowe” albo „p.b.”). Zgodnie z art. 69 ust. 1 p.b. „Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu”. Umowa kredytu musi określać, m.in., wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany (art. 69 ust. 2 pkt 5 p.b.). Podkreślić należy, że brzmienie art. 69 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 5 nie uległo zmianie od momentu opublikowania ustawy Prawo bankowe, tj. od 1997 r.

Umowa o kredyt hipoteczny jest szczególnym rodzajem umowy kredytu – ze względu na swój przedmiot i cel. Regulacja umowy (...)