Zwolnienie hipoteki przez jej administratora

Monitor Prawa Bankowego 2021/12 Grudzień

Wyrok Sądu Najwyższego z 26 listopada 2019 r. (IV CSK 416/18)

Nie można zgodzić się z poglądem, że administrator hipoteki może – w każdym razie, gdy nie przewidują tego warunki emisji (wzmianka w umowie z administratorem jest niewystarczająca) – zrzekać się hipotek zabezpieczających wierzytelności obligatariuszy (wyrażać zgody na bezobciążeniowe wyodrębnienie lokali z nieruchomości obciążonej hipoteką).

Wnioskiem z 27.10.2016 r. wnioskodawcy M.M., Z.M. i J. S.A. wnieśli – jako strony zawartej w tym dniu umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i sprzedaży – o wykreślenie roszczenia o zawarcie umowy przyrzeczonej sprzedaży lokalu nr 5 ujawnionego w dziale III księgi wieczystej nr (…) (dalej: „Księga macierzysta”), bezciężarowe odłączenie z tej Księgi lokali nr 1 i nr 5 i założenie dla nich nowych ksiąg z wpisem własności na rzecz małżonków M. oraz wpisanie odpowiednich udziałów w Księdze macierzystej na rzecz każdoczesnych właścicieli lokali nr 1 i 5. Podstawą wpisu oprócz ww. umowy miało być m.in. sporządzone w formie aktu notarialnego oświadczenie administratora hipotek – B. Sp. z o.o. (dalej: „Administrator Hipotek”) z 6.04.2016 r. (dalej: „Oświadczenie”), zawierające zgodę na odłączenie z Księgi macierzystej wszelkich samodzielnych lokali znajdujących się na nieruchomości objętej tą księgą (dalej: „Nieruchomość macierzysta”) „bez obciążania tych lokali” hipotekami umownymi łącznymi do kwoty 3 000 000 zł każda (dalej: „Hipoteki”).

W dniu 1.03.2017 r. Referendarz Sądowy dokonał wpisu zgodnie z żądaniami stron z wyjątkiem „bezciężarowego” odłączenia lokalu i dokonał przeniesienia wpisanych w dziale IV hipotek do nowozałożonej dla lokalu księgi wieczystej nr (…) (dalej: „Księga lokalu”).

Rozstrzygnięcie to zaskarżyli M. i Z.M., kwestionując prawidłowość przeniesienia do Księgi lokalu obciążeń w postaci dwóch hipotek na kwotę 3 000 000 zł każda, zabezpieczających wierzytelności wynikające z uchwał w sprawie emisji obligacji. Zarzucili naruszenie art. 7 ust. 2 ustawy z 29.06.1995 r. o obligacjach (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 730, dalej: „u.o. z 1995 r.”) przez błędne uznanie, że zgodnie z tym przep (...)