Potrącenie według prawa upadłościowego

Monitor Prawa Bankowego 2022/01 Styczeń

Wyrok Sądu Najwyższego z 29 maja 2019 r. (III CSK 170/17)

Od wierzyciela upadłego należy wymagać dochowania terminu wynikającego z art. 96 p.u.n., ale tylko wtedy, gdy z okoliczności konkretnego przypadku wynika, że wiedział on lub przy dołożeniu należytej staranności mógł powziąć wiedzę, że jest dłużnikiem upadłego.

Wyrokiem z 23.03.2016 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo Syndyka Masy Upadłości C. sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej (dalej: „spółka”) wobec M.Ł. o zapłatę kwoty 65 524,60 zł z ustawowymi odsetkami od 29.05.2014 r. do dnia zapłaty i orzekł o kosztach procesu. Sąd ustalił m.in., że strony zawarły szereg umów, w wyniku których pozwany wpłacał na rzecz spółki określone kwoty, a ta w zamian zwracała je wraz z bardzo wysokim oprocentowaniem. Umowy te były zawierane w latach 2011-2012. W późniejszym czasie pozwany zawarł kolejne umowy ze spółką, ale ta zaprzestała wykonywać swoje zobowiązania. Pismem z 6.09.2011 r. Komisja Nadzoru Finansowego zawiadomiła Prokuraturę Rejonową o podejrzeniu popełnienia przez spółkę przestępstwa. W dniu 28.12.2012 r. B.K. złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości spółki. Postanowieniem z 3.07.2013 r. Sąd ogłosił jej upadłość, obejmującą likwidację majątku dłużnika.

Pozwany pismem z 5.09.2013 r. dokonał zgłoszenia syndykowi przysługującej mu w stosunku do upadłej spółki wierzytelności w kwocie 77 932,88 zł. Wraz ze zgłoszeniem wierzytelności nie złożył oświadczenia o dokonaniu potrącenia swoich wierzytelności. Pismem z 14.05.2014 r. syndyk wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 66 756,40 (...)